"28 Juni is de streefdatum. Dan zou mijn zoon weer willen voetballen." De specialist kijkt haar aan en glimlacht. "Hij mag nu ook wel een balletje gaan trappen hoor. Dat kan helemaal geen kwaad."
De specialist werpt nog een blik op de voet. Hij draait hem naar links en naar rechts, naar onder en naar boven. De jongen wijst de pijnlijke plekken aan maar geeft geen kik. "Ik zie hem graag over twee maanden terug," zegt de specialist. "De voet is vanaf het begin niet goed behandeld. Een volledig herstel laat dus nog wel even op zich wachten, maar uw zoon moet zijn voet wel zo veel mogelijk gaan gebruiken. Het komt wel goed, hij is nog jong."
Even later staat de vrouw met haar zoon weer op straat. "Ik begrijp die man niet," zegt de jongen tegen zijn moeder. "Die man heeft geen idee hoeveel pijn ik heb. Hij voelt mijn pijn niet." Met gebogen schouders loopt hij verder. Mank. "Hoezo een balletje trappen," verzucht hij als hij de auto in stapt. "Ik heb hem verteld dat ik pijn heb. Ik kan amper behoorlijk lopen. Die man moest eens weten."
's Avonds belt de moeder een bevriend arts. "Wat is hij wijs, die zoon van jou. Wat is hij wijs," zegt de bevriende arts tegen de moeder. "Wat hij heeft is heel pijnlijk, zeker als je er te lang mee rond hebt gelopen. Ik raad je aan om voor een second opinion te gaan."
De moeder en de bevriende arts praten nog wat. De moeder lucht haar hart over een vage passant die eerder die week, in het bijzijn van haar zoon, beweerde dat de kwetsuur van het kind wellicht tussen zijn oren zit. "Mensen kunnen verschrikkelijk dom zijn," zegt de bevriende arts. "Soms is het beter te zwijgen. Jonge kinderen veinzen de pijn niet. Zeker niet zo'n lange tijd. Kinderen willen spelen en rennen. Ze willen voetballen en meedoen... Zeker wanneer een kind als jouw zoon zo lang langs de zijlijn staat, zou er beter naar hem geluisterd moeten worden. Die vage passant, en je zult er meerdere tegenkomen, zou zich rot moeten schamen. Trek het je vooral niet aan."
De moeder krijgt advies om het vocht in de beschadigde voet lichtjes weg te masseren, lymfedrainage. De bevriende arts geeft haar ook de naam van het ziekenhuis met een goede kinderorthopeed. "Regel het via je huisarts," zegt ze, "en blijf die voet van je zoon ondertussen gewoon masseren. Je bent goed bezig."
Na nog wat gekwebbel over ditjes en datjes beëindigen de vrouw en de bevriende arts het gesprek. Als de vrouw de telefoon weer op de haak legt, haalt ze even diep adem. Ze is blij dat ze niet gehuild heeft, want het huilen stond haar nader dan het lachen. Ze is ook blij dat ze de bevriende arts heeft opgebeld, want het gesprek heeft haar goed gedaan. Bovendien is ze blij omdat ze weet dat haar zoon de volgende dag opgelucht zal glimlachen als zij hem verteld dat ze voor een second opinion zullen gaan... Hij heeft al door laten schemeren dat hij graag gezien wil worden door iemand die begrijpt wat hij voelt en die ook hém ervan kan overtuigen dat het wel goed komt allemaal.
