donderdag 31 januari 2013

World of Ajax



Mijn jonge journalisten in spé van de Buurtkrant krijgen een World of Ajax Stadiontour.
Yesss! Als dat niet leuk is, dan weet ik het niet meer. Een kijkje achter de schermen van de Amsterdam Arena. Net geregeld. Dat worden prachtige verhalen voor Buurtkrant, Gein, Amsterdam Zuidoost! Dat weet ik nu al!

De Buurtkrant heb ik opgezet in samenwerking met de Brede School, Amsterdam Zuidoost. Met name om het lees- en taalonderwijs op basisscholen te ondersteunen. Maar ook omdat het zo fantastisch is om journalist te zijn, ook al ben je nog maar acht, tien of twaalf jaar oud.

Keer op keer tref ik weer jonge, enthousiaste kids. Fantastisch dus om les te geven!

Gewoon voor een betere buurt

Met Graziella Hunsel Rivero als host van de dag

Het is nu al een succes! Alle basisscholen in Gein doen mee, portefeuillehouder Urvin Vyent is van de partij, we bouwen een feestje en ontdoen de buurt van zwerfafval. De Brede School, de Buiten Schoolse Opvang, woningbouwvereniging Ymere, het Oranje Fonds en het Stadsdeel ondersteunen onze actie.

Op 15 maart 2013 organiseren we wederom de Landelijke Opschoondagen in Gein, Amsterdam Zuidoost. En... we zijn enorm blij met alle support. We, dat is Stichting de Blokhut, de organisatie die ik in 2008 met een groep buurtbewoners oprichtte. De stichting waar ik al bijna vijf jaar voorzitter van ben. We begonnen klein met het uitdelen van koffie, thee, limonade en een snoepje op straat. Gewoon voor de gezelligheid. Gewoon, zodat buren elkaar konden leren kennen.

We groeiden uit tot een stichting die zich inzet voor een betere buurt. We organiseren schoonmaakacties, workshops en we delen met de kerst warme chocolademelk uit op straat. We hebben ouderen uit het verzorgingshuis naar de scholen gebracht en we hebben kinderen zingend naar de ouderen gebracht. Gewoon voor de gezelligheid. Gewoon voor de kennismaking. We organiseren buurtfeesten die door honderden mensen worden bezocht. Groot en klein, met oud-Hollandse spelletjes, lekker eten en feestelijke muziek.

En dan nu op 15 maart staat er weer iets moois te gebeuren. Honderden kinderen maken de buurt schoon. We zetten een podiumbus neer en hopen op tientallen kinderen die hun zang- en danstalent komen etaleren. Graziella Hunsel Rivero treedt op en is de host van de dag.  http://www.graziellahunsel.blogspot.com We zijn daar enorm trots op. We hopen ook nog op een Zumba workshop van Got2Bfit. http://www.got2befit.nl
Kortom:
 Een heerlijke dag, voor een betere buurt,
want: 
De buurt? Dat ben jij! 

Pijn

Dokter S. weet het beter

"Al vanaf november pijn, 17 november. En je hebt nog steeds pijn.
"Ja."
"Verband, gips, krukken, fysiotherapie... en nog steeds pijn."
"Ja en ik kan mijn voet ook niet goed op en neer bewegen."
"Hm, laat me de foto's nog even zien. Je hebt twee keer foto's laten maken?"
"Ja"
"Hm, enkelbanden gescheurd... maar ik zie hier ook een botbreuk.... en de zijkant van je enkel is ook beschadigd."
"Vandaar de pijn?"
"Vandaar de pijn. We laten een MRI scan maken. Er is meer met je enkel aan de hand dan we dachten."
"Moet u mijn enkel nog zien?"
"Nee hoor, doe je sok maar weer aan. Ik kan zo wel zien, op de foto, dat het niet goed zit met je voet."

Zo poeh poeh, nou nou. 
Dokter S. rent in en uit, is super druk, maar ziet het meteen. Er is meer aan de hand met Jesse's enkel dan werd aangenomen. Niet leuk, maar wel blij met de erkenning. Vooral voor Jesse. Hij is niet gek. Hij heeft pijn. Veel pijn en dat hoeft niemand hem meer te vertellen. Het wachten is nu op de MRI scan.

woensdag 30 januari 2013

In volle gang?

In volle gang

Bijna drie maanden na de laffe aanval op zoonlief, lijkt het alsof we nog geen steek verder zijn.
Het politie onderzoek loopt nog.
Het onderzoek bij KNVB tuchtzaken is ook nog in volle gang.

Ik schrijf "in volle gang" en vraag me meteen af hoe ik die term, in ons geval, nog aan de buitenwereld kan verkopen. "In volle gang" impliceert immers dat er sprake is van "snelheid". Dat er hard wordt gewerkt. Dat resultaten van gedegen onderzoek je om de oren vliegen.

Nou ik kan je vertellen: er vliegt hier helemaal niets! Niets, nada, niente!
Nou ja, zwermen ganzen trekken over en er strijkt zo nu en dan een hongerig vogeltje neer in onze tuin...  Maar onderzoeksresultaten? Neen.
Een excuus van de jongeman die op het voetbalveld mijn zoon het ziekenhuis in schopte? Neen.
Niets, nada, niente.

Alle getuigen verklaringen heb ik al weken geleden opgestuurd naar de politie en naar de KNVB.
Regelmatig informeer ik of er vorderingen zijn.
"Er wordt aan gewerkt mevrouw," krijg ik dan te horen. "Het onderzoek is in volle gang."

Mij rest nu, bijna drie maanden nadat de gevolgen van Zinloos Geweld" op brute wijze ons gezin binnendrong, de volgende twee vragen:
1. Waar zijn die resultaten van dat onderzoek dat al wéken in volle gang is
2. Hoe moeilijk kan het zijn om uit een handjevol jongens dat ene jongetje te plukken, waarvan ook nog eens een duidelijk signalement is gegeven?

Ik sta, in volle gang, voor een raadsel.


Een traan

zinloos - zinloos geweld - geweld


17 november 2012:
AMC kinderpoli: “Er is geen breuk, wel een onregelmatigheid.”
Drukverband. Krukken.

Een week later:
AMC kinderpoli: “Nog zoveel pijn?”
Gips dan maar. Krukken.

Twee weken later:
AMC kinderpoli: “Ja hij heeft pijn. De bovenkant van die voet is kapot.”
“Pardon?”
“Die banden zijn kapot, maar over een week of zes loopt uw zoon weer.”
“Oké, nou die zes weken komen we wel door.”
Gips eraf. Krukken.

Een week later:
Fysiotherapie Gein“Hij gebruikt zijn voet niet. Hij heeft pijn. Fysiotherapie.”
Krukken.

Veel pijn


Een week later:
Fysiotherapie Gein: “Hij heeft heel veel pijn, maar hij moet daar maar even doorheen.”
Krukken, ijs en paracetamol.

Kerstvakantie
Fysiotherapie Gein: “Hij heeft veel pijn, maar het gaat wel beter.”
Krukken, ijs, paracetamol.

Januari 2013
“Probeer maar zonder krukken naar school te gaan.”
Zonder krukken, pijn.

10 januari:
Overleg KNVB – Geinburgia – DCG - Ellen Jansen
Ellen: “Mijn zoon is slachtoffer van zinloos geweld op het voetbalveld. 
De dader moet op zijn minst sorry zeggen.”
Onderzoek KNVB Tuchtzaken
Politie onderzoek loopt nog.

14 januari:
Fysiotherapie: “We komen niet verder. Hij heeft pijn. Ga maar terug naar de huisarts.”
Krukken en heel veel pijn.

16 januari:
Huisarts: “Hij heeft veel pijn. Nieuwe foto’s maken.”

18 januari:
AMC: “Ook op deze foto is geen breuk te zien. Wel een onregelmatigheid.”
Kinderfysiotherapy Holendrecht: “De voet heeft rust nodig. Echo is aan te raden.”
Krukken en rust. Pijn wordt minder.

Echo!


25 januari:
Kinderfysiotherapy Holendrecht: “Kinderorthopeed moet naar de voet kijken. Echo zou verstandig zijn. Ik wil weten wat de pijn veroorzaakt dan weet ik ook welke oefeningen ik met hem kan doen.”
Huisarts: “Hij moet naar de kinderorthopeed. Ik fax AMC wel de doorverwijzing.”

28 januari:
AMC afdeling kinderorthopedie: “Nee, mevrouw, zo werkt het niet. U heeft geen doorverwijzing van de huisarts nodig. Het AMC bepaalt zélf wel of uw zoon naar de kinderorthopeed moet. Gaat u maar terug naar waar u begonnen bent: de kinderpoli AMC.”
Kinderpoli AMC: “Laat hem 31 januari maar bij ons langskomen. Maar waarom wilt u via ons naar de orthopeed. U kunt ook rechtstreeks een afspraak maken hoor.”
“Dat kan niet, volgens uw collega. Zucht. ”

28 januari:
We zeggen de gemaakte afspraak bij het AMC weer af. Waarom moet er weer naar de buitenkant van de voet van Jesse worden gekeken met de constatering dat hij pijn heeft. DAT WETEN WE ONDERTUSSEN want DAT ZIEN WE ELKE DAG.

28 januari:
Huisarts op antwoordapparaat: “Ik ben gebeld door de kinderfysiotherapeut uit Holendrecht. Zij wil weten wat er met de voet van uw zoon aan de hand is. Ik heb opnieuw een afspraak gemaakt in het AMC. Belt u me even terug als u dit bericht hoort.

30 januari: Ik luister naar het bericht van de huisarts op mijn antwoordapparaat en PINK EEN TRAAN WEG. Voor de kinderfysiotherapeut in Holendrecht is mijn zoon niet een zoveelste patiënt, een nummer, een gevalletje pijn. De kinderfysiotherapeut in Holendrecht heeft hart voor de zaak. Zij kijkt verder dan zijn naam, zijn nummer, zijn verzekeringspapieren. Ik bel de assistent die me zegt dat de huisarts me over een paar uur terug zal bellen.

Zou het de kinderfysiotherapeut uit Holendrecht gelukt zijn om eindelijk iemand te vinden die ons nu eens NIET gaat vertellen wat Jesse NIET HEEFT, maar die ons op basis van feiten precies gaat vertellen waarom hij nog steeds niet behoorlijk kan lopen? 

Want mijn zoon heeft pijn. Dat weten we. Dat hoeft geen deskundige ons meer te vertellen. Hij heeft al bijna drie maanden lang PIJN. Welgeteld zijn dat al 75 dagen. En dat zijn heel veel minuten, uren en seconden, zéker voor een mannetje van tien.

donderdag 24 januari 2013

Tja...

"Tim, je moet niet achter een auto gaan zitten om sneeuwballen te maken"
"Huh?"
"Dat je niet op je hurken achter een auto moet gaan zitten."
"O"
"Tim, ga daar weg dan."
"Maar waarom?"
"Omdat ze je vanuit de auto niet kunnen zien."
"Dus?"
"Dus, als ze achteruitrijden, rijden ze over je heen en ben je zo plat als een dubbeltje."
"Tja."
"Dan ben je zo plat als een dubbeltje en dood dus."
"Mam, waarom maken ze auto's dan?"
"Huh?"
"Als auto's je dood kunnen maken, waarom maken ze dan auto's?"
"Tja... eh..."
"Raak! Ha, ha pak me dan als je kan... je kan me toch niet krijgen..."

donderdag 10 januari 2013

De aanhouder....




Sommige dingen zijn duidelijk. Een bal is rond en gras is doorgaans groen. Voetbal speel je van links naar rechts of van rechts naar links en het idee is dat je de bal uit de buurt van je eigen doel houdt en in het doel van je tegenstander trapt. 

Andere dingen zijn minder duidelijk. Als je een overtreding niet hebt gezien, is die dan niet gebeurd. Als je een overtreder niet kunt vinden, is hij er dan ook niet. Als een dader zwijgt, ben je er dan klaar mee.

Vanavond was ik bij het overleg tussen de KNVB-DCG en Geinburgia. Het zou een overleg op bestuurlijk niveau zijn, maar het is me nog steeds niet helemaal duidelijk wat dat zou hebben moeten betekenen. Het was gewoon een goed gesprek.

Een gesprek over de doelgerichte aanval op Jesse, over de gevolgen van deze laffe aanval en over de manier waarop er daarna is gehandeld. Jesse werd niet kort zijdelings besproken, maar was twee uur lang onderwerp van gesprek.

Erkenning
Er is geen sprake meer van een incident dat niet heeft plaatsgevonden, er is geen sprake meer van een incident opgelopen tijdens een duel om de bal, er is geen sprake meer van ‘ut zal allemaal wel een beetje meevallen.’

Er is erkenning, vertrouwen en wederzijds respect. We zijn er nog niet, maar er is een begin gemaakt. De deuren staan weer open. Ik ben daar enorm blij om. De zaak is in behandeling genomen door KNVB tuchtzaken en het politie onderzoek loopt ook nog steeds.

Waarom dit zware geschut? Omdat wij dit Jesse verschuldigd zijn. Maar niet alleen Jesse die nog steeds veel pijn heeft en niet goed kan lopen. Ook al die andere kinderen die op een zaterdagochtend een balletje staan te trappen, een rondje over een atletiekbaan rennen of vrolijk in het zwembad plonzen.

Als volwassenen moeten wij een veilige omgeving voor onze kinderen creëren. We moeten ervoor zorgen dat onze kinderen in een veilige omgeving kunnen sporten, dat ze niet achterom hoeven te kijken uit angst voor een laffe aanval. Dat ze niet, net als Jesse, het slachtoffer worden van zinloos geweld.

Op 17 november jl. is er iets enorm misgegaan en ik heb er heel veel voor over om dat uit te zoeken en op te lossen. Om een voorbeeld te stellen, om een herhaling te voorkomen. Er is nu eindelijk een begin gemaakt...

dinsdag 8 januari 2013

En het wordt géén KNVB Tuchtzaken, vooralsnog



Niet te geloven! Al dagen ben ik in de veronderstelling dat er dan eindelijk naar ons geluisterd gaat worden. Ik ben immers uitgenodigd op het kantoor van KNVB Tuchtzaken, samen met een bestuurslid van onze voetbalclub Geinburgia en het bestuur van DCG, de club waarvan een jeugdige speler op een onverwacht moment mijn zoon zo’n achterbakse rotschop verkocht dat hij zijn enkelbanden scheurde.

Vandaag belde ik KNVB Tuchtzaken om op de hoogte gebracht te worden van de insteek van het gesprek. Ik had voor het eerst een alleraardigst gesprek met een medewerker van Tuchtzaken, zette de voor mij toch wel verbazingwekkende inhoud van het gesprek op papier en mailde deze door aan het bestuur van Geinburgia. Dan waren zij tenminste ook op de hoogte van het doel van onze afspraak met Tuchtzaken. In de CC zette ik KNVB Tuchtzaken.

Tweeëneenhalf uur later ontving ik een mail van KNVB Tuchtzaken, die de reden van mijn verbazing alleen maar versterkte.
- Donderdag gaat het om een bestuursgesprek waarbij, volgens de mail, zijdelings uiteraard kort zal worden stilgestaan bij het incident, maar de nadruk ligt op het bestuurlijke niveau. Hoe om te gaan met een incident van deze strekking. Tijdens de wedstrijddag zelf, direct na afloop van het incident, de communicatie tussen de beide verenigingen, wat ging er goed en wat ging er fout.
- Het onderzoek naar het incident zelf, zal via de schriftelijke weg gevoerd worden. De mailwisselingen tussen ons en DCG zijn in het bezit van KNVB Tuchtzaken, maar dat is dan ook wel het enige.

Pappen en nathouden

Ik kan je vertellen, mijn broek zakte ter plekke af, de moed zonk me in de schoenen en ik besloot spontaan het gesprek van donderdag af te zeggen. Want wat moet ik daar? Wat heeft een bestuursoverleg überhaupt voor zin? Ik kan je nu al vertellen wat de uitkomst van het gesprek zal zijn. Het is pappen en nathouden en volgende week weer gewoon verder voetballen, ook tegen DCG.

Bovendien brengt het me geen steek verder in mijn zoektocht naar de jongeman die op een zonnige zaterdagochtend in november op een Amsterdams voetbalveld onverwacht mijn zoon aanviel. Het brengt mij niet dichter bij een excuus waar ik al bijna acht weken op wacht. En dat terwijl de dader gewoon rond huppelt bij een handjevol E3-jongetjes van het merk DCG.

Ook vraag ik me af wat KNVB Tuchtzaken sinds mijn eerste mail op 18 november 2012 zoal heeft ondernomen om de veiligheid op de voetbalvelden te garanderen. Wat mijn kind betreft, is er in elk geval niets gedaan. Er is nog geen getuigenverklaring opgesnorkeld en Tuchtzaken is dat, zo stond in de mail, voor donderdag ook zeker niet van plan.

Na ampel beraad met mezelf en met mijn echtgenoot heb ik besloten om donderdag tóch van de partij te zijn. Ik wil wel eens getuige zijn van een gesprek op bestuurlijk niveau. Ik ben ook erg benieuwd naar de inhoud van een bestuursgesprek. Bovendien ben ik erg nieuwsgierig geworden naar het verhaal dat DCG heeft verzonnen omtrent de aanval op mijn zoon… We zouden er tijdens het gesprek op bestuurlijk niveau immers zijlings kort bij stilstaan… Prima, kom maar op dan… in twee minuten… Ik ben er klaar voor.

zondag 6 januari 2013

Ellen Jansen: En het werd KNVB Tuchtzaken. Because “Sorry seems ...

Ellen Jansen: En het werd KNVB Tuchtzaken. Because “Sorry seems ...:  Voetbal was ooit lollig  Een bal is een bal. Dat heb ik altijd al geweten. Misschien is ‘bal’ zelfs wel één van de eerste woordj...

zaterdag 5 januari 2013

En het werd KNVB Tuchtzaken. Because “Sorry seems to be the hardest word…”


Voetbal was ooit lollig

Een bal is een bal. Dat heb ik altijd al geweten. Misschien is ‘bal’ zelfs wel één van de eerste woordjes geweest die mijn moeder mij ooit leerde. Dat een bal rond is, leerde ik iets later evenals het gegeven dat je tegen een bal aan kunt schoppen. “Voetbal”, noemden ze dat.

Ik heb nooit iets met “voetbal” gehad. Als cameravrouw, draaide ik met allerlei sportprogramma’s mee, maar ik vond de, met name jonge presentatoren/-trices veel leuker dan het urenlange gezever over Neerlands zogenaamde volksport nummer 1.

Dat veranderde enigszins toen zoonlief een paar jaar geleden aankondigde dat hij op voetbal wilde. Ietwat ongelukkig ging ik te rade bij enkele ouders wiens kinderen al op voetbal zaten.  “Driemond,” kreeg ik als tip. “Laat hem voetballen bij Driemond. Dat is lekker gemoedelijk.”

Zo gezegd zo gedaan. Één keer en later twee keer per week fietsten we naar Driemond. De rit alleen al, door het natuurgebied rondom de Gaasperplas, was een genot. En voetbal? Dat was vooral lollig. Met onze andere kids trapte ik een balletje en tijdens de wedstrijden op zaterdag, hoewel belachelijk vroeg soms, vermaakten we ons ook prima. Bovendien begrepen we steeds meer van het bal-trap-spelletje, genaamd voetbal.

Laffe aanval

En toen kwam die 17de november 2012. Geinburgia speelde uit tegen DCG op Sportpark Ookmeer. Ik zou met dochterlief naar een atletiekwedstrijd, toen Emiel belde. “Schrik niet,” zei hij, “ik ben met Jesse in het ziekenhuis. Hij is enorm hard tegen zijn enkel getrapt. Er is iets gebroken of gescheurd. Ze gaan zo foto’s maken.”

Natuurlijk schrok ik, maar ik schrok vooral toen Emiel me vertelde dat Jesse het ziekenhuis was ingetrapt terwijl hij niet eens in de buurt van de bal was. “Ik zie die jongen Jesse opeens onderuit schoppen,” zei Emiel. “Zomaar. Zonder reden. Jesse verging van de pijn. We mochten zijn voet niet eens aanraken. De wedstrijd ging gewoon door.” Ik geloofde mijn oren niet…

In de dagen die volgden, ging ik op onderzoek uit. Niet alleen Emiel heeft gezien wat er gebeurde, ook onze trainer, onze keeper, één van onze spelers en een wisselspeler van DCG zagen dat Jesse van het veld werd getrapt zonder dat er ook maar een bal in de buurt was. De wisselspeler noemde de naam van de schoppende jongeman en een speler van Geinburgia wist zelfs een keurige beschrijving van hem te geven. Ouders gaven aan dat ze de bal volgden en dus niet zagen dat Jesse werd geschopt, spelers legden uit hoe het spel verliep, hoe Jesse als verdediger achterbleef terwijl de aanval op het doel van DCG werd voortgezet.

We stuurden een e-mail naar het bestuur van DCG. We vertellen hoe Jesse eraan toe is. Zijn enkelbanden zijn kapot getrapt, hij loopt op krukken en hij heeft erg veel pijn. We willen graag in contact komen met de jongeman die dit alles heeft veroorzaakt. We willen hem op de hoogte brengen van de gevolgen van zijn laffe daad, met name om een herhaling in de toekomst te voorkomen. Ook willen we graag een excuus.

Om te huilen

Ondertussen is het zondag 6 januari 2013. Dat is welgeteld 50 dagen na de laffe aanval op onze zoon. Dat is ruim zeven weken lang leven met veel pijn. Dat is een ontelbaar aantal minuten niet kunnen lopen, rennen, fietsen, laat staan voetballen voor een sportieve knul van tien jaar. Dat is het lot van een jongen die op een doodgewone zaterdag, op een voetbalveld in Amsterdam een potje voetbal speelde en totaal onverwachts in een omgeving die veilig hoort te zijn, te midden van pupillen, coaches, ouders en andere belangstellenden tegen de vlakte werd getrapt. De meeste mensen keken de andere kant uit of sloten even hun ogen. Bewust of onbewust. De wedstrijd werd gewoon doorgespeeld.

Ondertussen is het 6 januari 2013. Het mailcontact met DCG was om te huilen. De KNVB gaf niet thuis. KNVB Tuchtzaken evenmin. We deden aangifte van mishandeling en volgden onze eigen zaak via de politie. Het moest toch niet gekker worden. De ouders van de spelers van Jesse’s team en de trainer ondertekenden unaniem een brief waarin zij aangaven te betwijfelden of ze hun kinderen ooit nog eens tegen dit team van DCG zouden laten spelen. De pers kreeg er lucht van en deed uitgebreid verslag. Meldpunt voetbalgeweld nam de mishandeling op in haar register. En opeens, temidden van alle tumult, ontwaakte er van alles en nog wat…

Gevolg? Donderdag 10 januari: gesprek Tuchtzaken KNVB, DCG, Geinburgia en ook wij mogen langskomen. Wat ik ervan verwacht? Geen idee. Ik ga maandag eerst maar eens bellen met de KNVB. Wat is hun insteek en wat is de bedoeling van dit gesprek. De laatste informatie die ik namelijk van DCG heb, is dat zij iets riepen over een blessure opgelopen tijdens een duel om de bal en dat ze niet wisten wie Jesse het ziekenhuis heeft ingetrapt.

Zolang DCG om de waarheid heen draait, valt er geen gesprek te voeren. Er is namelijk maar één waarheid: Jesse bleef achter met een speler van DCG, die hem op een onverwacht moment zonder reden tegen de grond trapte. Volgens de arts van het AMC zijn de banden aan de bovenkant van Jesse’s voet kapot getrapt en wacht hem een lange herstelperiode.

Hoe moeilijk kan het zijn voor DCG om uit een handjevol spelers deze ene knaap te vissen. Hoe ingewikkeld is het om deze jongen te wijzen op de gevolgen van zijn laffe daad. Hoe eenvoudig is dan een excuus. Want dat is het enige waar we 50 dagen geleden, ofwel ruim zeven weken geleden, ofwel een ontelbaar aantal minuten geleden om vroegen.

Sorry seems to be…

Een bal is een bal. Dat heb ik altijd al geweten. Misschien is ‘bal’ wel één van de eerste woordjes geweest die mijn moeder mij ooit leerde. Dat een bal rond is leerde ik iets later evenals het gegeven dat je tegen een bal aan kunt schoppen. "Voetbal", heette dat. Tegenwoordig worden er tijdens voetbal ook enkels kapotgetrapt. Zelfs als de bal niet eens in de buurt is… Ik mag toch hopen dat dat genadeloos zal worden afgestraft. Zo niet, dan is een excuus op zijn minst op zijn plaats.


vrijdag 4 januari 2013

Kon het maar altijd vakantie zijn

Nieuwjaarsduik 2013
Gaasperplas
Wat een kick!

Kon het maar altijd vakantie zijn! Zo relaxed en zo zonder verplichtingen. We hoeven niets, doen weinig en we genieten volop. Wat wil een mens nog meer. Niets toch?

Hoogtepunt van ons ontspannen bestaan was misschien wel de nieuwjaarsduik in de Gaasperplas. WAT EEN KICK! We doken niet één keer het koude water in, maar wel twee keer. En KOPJE ONDER niet te vergeten. HEERLIJK! We dronken warme chocolademelk, staken nog wat kinder-vuurwerk af en doken daarna onder de warme douche om onze ijskoude tenen op te warmen.

Andere hoogtepuntjes bestonden voornamelijk uit 'het gezellig samenzijn'. Ja ik weet het, dat klinkt verschrikkelijk ouderwets, maar ik heb er wel enorm van genoten. De hele dag in pyjama, spelletjes spelen, beetje televisie kijken, computeren, appelflappen maken, pannenkoeken bakken en in de middag een chippie eten. Zo nu en dan een wandelingetje maken en een logeetje over de vloer. Oma kwam logeren en we brachten een bezoekje aan mijn moeder.

Niets hoefde, er waren geen verplichtingen en we konden laat naar bed en lekker lang uitslapen. Kon het maar altijd vakantie zijn.

Tim ontdekte de pracht van natuurfilms. "Deze dieren heb ik mijn hele leven al willen zien," riep hij enthousiast terwijl hij de schitterende natuurdocumentaires van David Attenborough bewonderde. "Wat een geluksdag!" Julia puzzelde alsof haar leven er van af hing en ontdekte hoe leuk Electro is, een spel dat al jarenlang, heel verloren bij ons in de kast staat. Michelle ontdekte 'Hyves' en las haar laatste weerwolf boek uit (Kom op Paul, schrijf snel weer een nieuw boek!) Jesse, tenslotte slaagde erin om een laptop aan de praat te krijgen, die door iedereen al dood was verklaard. Hij installeerde van-alles-en-nog-wat en wierp zich vervolgens op een handheld laptop, een pocket size soort van notebook en een design tablet, die ik jaren geleden eens op de kop tikte op de kinderboerderij.

We deden ook nog wat huiswerk en Jesse bezocht de fysiotherapeut. Hij heeft nog veel pijn aan zijn voet, kan nog steeds niet goed lopen en ik begin me toch wel een beetje af te vragen hoe het nu eigenlijk zit met het herstel van zijn enkelbanden...

En dan is er over twee dagen weer school. En dan... over een week over zeven weer vakantie. Yess! Ik ga proberen om zeven weken lang de relax-modus te behouden... We gaan proberen om voor alles de tijd te nemen en, net als nu, heel relaxed de dag door te komen... Wish us luck!