En het werd KNVB Tuchtzaken. Because “Sorry seems to be the hardest word…”



Voetbal was ooit lollig



Een bal is een bal. Dat heb ik altijd al geweten. Misschien is ‘bal’ zelfs wel één van de eerste woordjes geweest die mijn moeder mij ooit leerde. Dat een bal rond is, leerde ik iets later evenals het gegeven dat je tegen een bal aan kunt schoppen. “Voetbal”, noemden ze dat.

Ik heb nooit iets met “voetbal” gehad. Als cameravrouw, draaide ik met allerlei sportprogramma’s mee, maar ik vond de, met name jonge presentatoren/-trices veel leuker dan het urenlange gezever over Neerlands zogenaamde volksport nummer 1.

Dat veranderde enigszins toen zoonlief een paar jaar geleden aankondigde dat hij op voetbal wilde. Ietwat ongelukkig ging ik te rade bij enkele ouders wiens kinderen al op voetbal zaten.  “Driemond,” kreeg ik als tip. “Laat hem voetballen bij Driemond. Dat is lekker gemoedelijk.”

Zo gezegd zo gedaan. Één keer en later twee keer per week fietsten we naar Driemond. De rit alleen al, door het natuurgebied rondom de Gaasperplas, was een genot. En voetbal? Dat was vooral lollig. Met onze andere kids trapte ik een balletje en tijdens de wedstrijden op zaterdag, hoewel belachelijk vroeg soms, vermaakten we ons ook prima. Bovendien begrepen we steeds meer van het bal-trap-spelletje, genaamd voetbal.

Laffe aanval

En toen kwam die 17^de november 2012. Geinburgia speelde uit tegen DCG op Sportpark Ookmeer. Ik zou met dochterlief naar een atletiekwedstrijd, toen Emiel belde. “Schrik niet,” zei hij, “ik ben met Jesse in het ziekenhuis. Hij is enorm hard tegen zijn enkel getrapt. Er is iets gebroken of gescheurd. Ze gaan zo foto’s maken.”

Natuurlijk schrok ik, maar ik schrok vooral toen Emiel me vertelde dat Jesse het ziekenhuis was ingetrapt terwijl hij niet eens in de buurt van de bal was. “Ik zie die jongen Jesse opeens onderuit schoppen,” zei Emiel. “Zomaar. Zonder reden. Jesse verging van de pijn. We mochten zijn voet niet eens aanraken. De wedstrijd ging gewoon door.” Ik geloofde mijn oren niet…

In de dagen die volgden, ging ik op onderzoek uit. Niet alleen Emiel heeft gezien wat er gebeurde, ook onze trainer, onze keeper, één van onze spelers en een wisselspeler van DCG zagen dat Jesse van het veld werd getrapt zonder dat er ook maar een bal in de buurt was. De wisselspeler noemde de naam van de schoppende jongeman en een speler van Geinburgia wist zelfs een keurige beschrijving van hem te geven. Ouders gaven aan dat ze de bal volgden en dus niet zagen dat Jesse werd geschopt, spelers legden uit hoe het spel verliep, hoe Jesse als verdediger achterbleef terwijl de aanval op het doel van DCG werd voortgezet.

We stuurden een e-mail naar het bestuur van DCG. We vertellen hoe Jesse eraan toe is. Zijn enkelbanden zijn kapot getrapt, hij loopt op krukken en hij heeft erg veel pijn. We willen graag in contact komen met de jongeman die dit alles heeft veroorzaakt. We willen hem op de hoogte brengen van de gevolgen van zijn laffe daad, met name om een herhaling in de toekomst te voorkomen. Ook willen we graag een excuus.

Om te huilen

Ondertussen is het zondag 6 januari 2013. Dat is welgeteld 50 dagen na de laffe aanval op onze zoon. Dat is ruim zeven weken lang leven met veel pijn. Dat is een ontelbaar aantal minuten niet kunnen lopen, rennen, fietsen, laat staan voetballen voor een sportieve knul van tien jaar. Dat is het lot van een jongen die op een doodgewone zaterdag, op een voetbalveld in Amsterdam een potje voetbal speelde en totaal onverwachts in een omgeving die veilig hoort te zijn, te midden van pupillen, coaches, ouders en andere belangstellenden tegen de vlakte werd getrapt. De meeste mensen keken de andere kant uit of sloten even hun ogen. Bewust of onbewust. De wedstrijd werd gewoon doorgespeeld.

Ondertussen is het 6 januari 2013. Het mailcontact met DCG was om te huilen. De KNVB gaf niet thuis. KNVB Tuchtzaken evenmin. We deden aangifte van mishandeling en volgden onze eigen zaak via de politie. Het moest toch niet gekker worden. De ouders van de spelers van Jesse’s team en de trainer ondertekenden unaniem een brief waarin zij aangaven te betwijfelden of ze hun kinderen ooit nog eens tegen dit team van DCG zouden laten spelen. De pers kreeg er lucht van en deed uitgebreid verslag. Meldpunt voetbalgeweld nam de mishandeling op in haar register. En opeens, temidden van alle tumult, ontwaakte er van alles en nog wat…

Gevolg? Donderdag 10 januari: gesprek Tuchtzaken KNVB, DCG, Geinburgia en ook wij mogen langskomen. Wat ik ervan verwacht? Geen idee. Ik ga maandag eerst maar eens bellen met de KNVB. Wat is hun insteek en wat is de bedoeling van dit gesprek. De laatste informatie die ik namelijk van DCG heb, is dat zij iets riepen over een blessure opgelopen tijdens een duel om de bal en dat ze niet wisten wie Jesse het ziekenhuis heeft ingetrapt.

Zolang DCG om de waarheid heen draait, valt er geen gesprek te voeren. Er is namelijk maar één waarheid: Jesse bleef achter met een speler van DCG, die hem op een onverwacht moment zonder reden tegen de grond trapte. Volgens de arts van het AMC zijn de banden aan de bovenkant van Jesse’s voet kapot getrapt en wacht hem een lange herstelperiode.

Hoe moeilijk kan het zijn voor DCG om uit een handjevol spelers deze ene knaap te vissen. Hoe ingewikkeld is het om deze jongen te wijzen op de gevolgen van zijn laffe daad. Hoe eenvoudig is dan een excuus. Want dat is het enige waar we 50 dagen geleden, ofwel ruim zeven weken geleden, ofwel een ontelbaar aantal minuten geleden om vroegen.

Sorry seems to be…

Een bal is een bal. Dat heb ik altijd al geweten. Misschien is ‘bal’ wel één van de eerste woordjes geweest die mijn moeder mij ooit leerde. Dat een bal rond is leerde ik iets later evenals het gegeven dat je tegen een bal aan kunt schoppen. "Voetbal", heette dat. Tegenwoordig worden er tijdens voetbal ook enkels kapotgetrapt. Zelfs als de bal niet eens in de buurt is… Ik mag toch hopen dat dat genadeloos zal worden afgestraft. Zo niet, dan is een excuus op zijn minst op zijn plaats.