Onacceptabel... dus de aanhouder...

Waarheen leidt de weg...

Donderdag 31 januari 2013
Dokter S: "Het zijn niet alleen zijn enkelbanden die zijn gescheurd... ik zie ook een botbreuk... Hij loopt hier al mee sinds 17 november 2012? Ai..."
Afspraken bureau kinderpoli: "... Botbreuk over het hoofd gezien. Uw zoon komt op de wachtlijst voor een MRI scan van zijn linker enkel. U krijgt hierover binnen drie weken bericht."

Ik wil niet nog eens drie weken wachten. 
Jesse krijgt op 17 november 2012 te horen dat er geen botbreuken in zijn enkel zitten. Twee fysiotherapeuten doen vervolgens hun best om Jesse op te lappen, maar kunnen niet verder vanwege de pijn. Op 18 januari worden er weer foto's gemaakt. Er moet meer aan de hand zijn met de voet van zoonlief. "Nee, mevrouw," krijg ik wederom te horen, "er is niets gebroken in de voet van uw zoon. Herstellen van gescheurde enkelbanden doet nu eenmaal pijn.
  
Maandag 4 februari 2013
Op maandagochtend 4 februari 2013 bel ik met het afspraken bureau Röntgen.
Afspraken bureau Röntgen: "Er is nog geen afspraak voor uw zoon gemaakt."
"Dat zou wel," antwoord ik. (Klopt niet helemaal, want ik moest drie weken wachten)
"Ik ga even voor u kijken... ik verbind u door."
"Dank u."

Kinderpoli: "Ik fax de gegevens van uw zoon nogmaals door en zet er spoed bij."
"Wat is spoed?" vraag ik.
"Twee tot drie weken."
"Mevrouw, mijn zoon heeft al bijna drie maanden pijn. Hij blijkt niet alleen gescheurde enkelbanden te hebben, er zijn botbreuken over het hoofd gezien. Het is toch raar dat hij dan nog drie weken op een MRI moet wachten?"
"Ja, maar wij gaan niet over de planning. Als u over twee weken nog niet bent gebeld door het afspraken bureau van de röntgenafdeling, belt u dan gerust nogmaals terug."
"Zucht."

Maandagmiddag 4 februari 2013
Maandagmiddag 4 februari 2013 besluit ik nogmaals te bellen. Ik vind nóg drie weken wachten onacceptabel en wát als we niets horen... moeten we dan wéér twee weken wachten? We hebben al lang genoeg gewacht, denk ik met mijn boerenverstand.

Ik bel eerst de huisarts.
Huisarts: "Ja, dat is vervelend. Ik kan niet echt iets doen. Bel maar met uw verzekeringsmaatschappij. Zij doen aan zorg bemiddeling. Misschien kunt u de MRI in een ander ziekenhuis laten maken."
Ja right, denk ik. Ik bel het ziekenhuis zélf nog wel een keer.

Afsprakenbureau MRI: "Die fax van de kinderpoli, is nog niet bij ons aangekomen."
"Ik bedoel die spoed fax. Die de kinderpoli u vanochtend zou sturen," leg ik uit.
"Ik ga het voor u uitzoeken. Een momentje a.u.b."

Kinderpoli: "Hij is verstuurd, de spoedfax. Over ongeveer twee weken krijgt u een oproep voor een MRI"
"Maar die fax is nog niet eens aangekomen bij de MRI afdeling," zeg ik.
"Ik ga het voor u uitzoeken. Een momentje a.u.b."

Afspraken bureau MRI: "De kinderradioloog moet de gegevens eerst beoordelen. Dan pas kunnen we een afspraak maken voor een MRI."
"Maar waar is dan de spoedfax gebleven?" probeer ik nog een keer.
"Een momentje a.u.b...."

Ik wacht...

Afsprakenbureau MRI: "Er is morgen iemand uitgevallen. Komt u morgen maar langs met uw zoon."
"Mevrouw, u heeft geen idee hoe blij u me maakt met deze mededeling. Ik kan u wel zoenen..."  

Begrijpen doe ik het allemaal niet, maar dat geeft ook niets. Zoonlief wordt geholpen, met spoed, en ik vind persoonlijk dat hij daar gewoon recht op heeft... Want bijna drie maanden geleden werd hij slachtoffer van zinloos geweld op een voetbalveld. Bijna drie maanden geleden scheurde hij zijn enkelbanden en werden botbreuken over het hoofd gezien... Hoe lang moet je dan nog wachten voordat er serieus naar je gekeken wordt...