 |
| Tja, wat nu? |
" Goedemiddag mevrouw. Ik zou tussen 13.00 en 15.00 uur worden gebeld. Het is nu 14.30 en ik moet zo de kinderen van school halen. Weet u hoe laat dr. S. mij gaat bellen?"
"Ik ga het even voor u navragen."
"Dank u."
"Dr. S. gaat u voor drieën bellen."
"Dat is geweldig. Dank u vriendelijk."
14.55 uur
Ik ben nog steeds niet gebeld, dus ik doe een tweede poging.
"U zou voor drieën worden teruggebeld? Hoe komt u daarbij?"
"Dat werd me twee weken geleden verteld. Ik heb een belafspraak met dr. S. Uw collega heeft dat trouwens zojuist bevestigd."
"Dat is niet logisch, want dr. S. is tot half vier bezig. Hij heeft trauma spreekuur. Als het druk is kan hij u niet bellen."
"Tja, wilt u doorgeven dat ik mijn kinderen nu van school moet halen? Ik ben om 15.15 pas terug."
"Bent u niet mobiel bereikbaar dan?"
"Nou, ik heb wel een mobiel. Maar het sneeuwt, ik fiets met een twee jarige voorop en met een gebroken enkel achterop. Ik mag blij zijn als we niet omvallen... ik kan dan echt niet ook nog eens een dokter te woord staan."
16.30 uur
Ik ben nog steeds niet gebeld, dus waag een derde poging.
"U wordt echt wel gebeld hoor mevrouw. Dokter S. is druk. U zult terug gebeld worden door dr. T."
"Hoe laat word ik ongeveer gebeld?"
"Als de dokter tijd heeft."
"Ik moet mijn zoon en dochter van de Brede School halen. Mijn oudste zoon is wel thuis, maar ik ben pas om 16.45 uur terug.
"Bent u dan niet mobiel bereikbaar dan?"
"Mevrouw, het sneeuwt. Mijn tweejarige zit voorop, de wegen zijn hier slecht begaanbaar. Ik denk niet dat het me lukt om dan ook nog eens te telefoneren."
17.10 uur
Ik ben nog niet gebeld, dus waag een vierde poging.
"U belt nu met de balie mevrouw. De kinderpoli is gesloten."
"Maar ze zouden mij bellen en dat hebben ze nog niet gedaan?"
"O, ik zal het even voor u navragen... U wordt vandaag wel gebeld... Niet door dr. S en ook niet door dr. T. Die doet zijn ronde. U zult door een andere arts worden gebeld."
"Hoe laat?"
"Als u aan de beurt bent."
"Ik moet nu even met mijn dochter naar judo. Mijn zoon is thuis, maar ik ben zelf pas weer rond half zes thuis."
"Bent u niet mobiel bereikbaar dan?"
"Mevrouw, het sneeuwt! De wegen zijn slecht begaanbaar. Ik mag blij zijn als ik onderweg niet van mijn fiets val."
17.45 uur
"Met arts assistent R. Er is sprake van een bone bruise in de voet van uw zoon."
"Pardon?"
"Gekneusde botten..."
"Hoe zit het met de breuk?"
"Er is volgens deze gegevens geen breuk in de voet."
"Dr. S. had het over een botbreuk in het onderbeen."
"Dat kan hij niet gezegd hebben."
"Mevrouw, hij heeft mij de breuk zelfs aangewezen."
"O, dat moet ik hier dan even overleggen."
"En nu?""
"Komt u volgende week maar weer langs met uw zoon."
"En dan?"
"De voet moet drie weken in het gips."
"Pardon?"
"De voet moet drie weken in het gips."
"En met wie hebben wij dan volgende week het genoegen?"
"Ik ben er in elk geval en misschien is er ook wel een kinderarts."
"Misschien is er ook wel een kinderarts... Ik zou dr. S. volgende week graag spreken."
"Die zou wel eens op vakantie kunnen zijn..."
De moed zakt me in de schoenen. Ik groet de arts assistent en hang op. Ik wil niet meer met haar praten. Nu niet en volgende week ook niet. Ik wil een échte arts spreken die me nu eens vertelt wat er aan de hand is met mijn zoon. NIET wat er vermóedelijk aan de hand is met mijn zoon. Ik wil met een arts praten die niet alleen naar de voet van Jesse kijkt, maar ook naar zijn BEEN. Want eerst waren zijn enkelbanden gescheurd, toen was er een breuk in zijn onderbeen over het hoofd gezien en nu heeft de arts assistent het over bruised bones in zijn voet.
Onenigheid op de medische dansvloer... Kan het nog erger worden?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten