Mijn vader, mijn moeder...

Mijn vader, opa Bé 1936 

Mijn moeder viert binnenkort haar tachtigste verjaardag. Het wordt een mooie dag met een gouden randje omdat mijn moeder nog steeds gezond, actief en bruisend is. Ook wordt het een dag met een donkerbruin randje omdat mijn vader er niet meer is. We hadden zo graag gewild dat hij op haar verjaardag stralend naast haar zou staan.

Maar ja, het is zoals het is. Mijn vader is er niet meer en hij komt ook niet terug.

“…De artsen hebben mijn vader nog een paar weken gegeven, maar opeens heb ik het gevoel dat de minuten zijn gaan tellen. Emiel kan op zijn werk vervanging regelen en ik scheur met Julia op de achterbank van Amsterdam naar Drachten.

Zo kalm mogelijk wandel ik met Julia de hospice binnen. Mijn vader ligt verzwakt met zijn ogen dicht op een groot bed. Mijn moeder zit naast hem. Ik omhels haar. “Dit is geen plek voor een baby,” zegt mijn moeder. "Maar mam," breng ik er tegenin, "papa houdt zo van die hummels." Mijn moeder geeft Julia, die heel tevreden met zichzelf een hoop vrolijkheid produceert, een zoen.

Zodra mijn vader ons hoort, opent hij zijn linkeroog. Hij richt zich iets op en probeert iets tegen ons te zeggen. Ik versta hem niet maar leg mijn hand op de zijne. Ik omarm hem. Met Julia op schoot ga ik bij hem zitten. Julia speelt met de deken en slaat blij met haar handjes op het bed. Ze lacht uitgelaten. Mijn vader opent nog een keer zijn oog. Hij zegt iets wat alleen hij kan verstaan en zakt weer weg.

In de avond breng ik Julia naar de buren van mijn ouders. Ze mag daar slapen. Zelf breng ik de nacht door aan de rand van het bed waarin mijn vader ligt. Ik dep zijn voorhoofd en bevochtig zijn lippen. Hij knijpt een paar keer in mijn hand. Misschien om me te laten merken dat hij weet dat ik er ben. Ik zeg hem dat het goed is.

De volgende dag overlijdt mijn vader. Ik kan niet stoppen met huilen, maar voel me getroost door Julia die blij naar opa lacht en vrolijk om zich heen kijkt. We verzorgen mijn vader en brengen hem naar het klooster in Drachten.

“Hij heeft op jullie gewacht,” zegt mijn moeder een paar dagen later. Ik denk dat ze gelijk heeft. Mijn jongste dochter en ik hebben hier samen een heel bijzonder moment gedeeld...”

Ellen, december 2010

Mijn vader is er niet meer en hij komt ook niet terug. Het gemis is niet in woorden uit te drukken. Het is met geen pen te beschrijven, maar dat hoeft ook niet… Mijn moeder viert binnenkort haar tachtigste verjaardag. Wat is ze stoer. Wat is ze dapper. Wat mist ze mijn vader. Wat heeft ze een verdriet. Maar mijn moeder bewandelt kranig haar levenspad. Met ‘De vrouwen van Nu’, het brei-café, de literatuur club, de tuin groep, de kerk, met Nordic Walking, met haar kinderen en met haar kleinkinderen. Voor mijn moeder proberen we binnenkort een feestje te bouwen voor haar tachtigste verjaardag. Een feestje met een gouden randje eromheen en met in ons achterhoofd de mooie herinneringen aan mijn vader.